Es war einmal vor langer, langer Zeit, da besuchten ein paar Menschen die Insel Norderney. Dabei entdeckten sie, dass das Wasser mal näher, mal weiter weg von den Dünen war. Also fragten sie die Bewohner der Insel, was es damit auf sich hat.
„Wo dat kummt, dat dat Ebbe un Floot gifft?“ fragten die Insulaner zurück.
„Ja genau“ antworteten die Gäste und nickten mit den Köpfen.
Und so begann einer der Einheimischen ganz lang an seine Pipe zu ziehen und begann:
„Dat is lang Tiet her, dar hett de Hergott dat Land makt.
Un den annern Dag, da hett he dat Water makt. Dat Water is rund um die Welt twüschen dat Land dörgahn un is ok in Ostfreesland an den Diek kamen.
Dar weer dat Water neeschierig un hett dat`n beten över`n Diek röverkeeken un up eemal hett dar een Ostfreesenminschen staan. Hotz verdammt, wat hett dat Water sick verjagt! Dat is genau wedder trügg lopen, ganz wiet van`n Diek weg.
Und nu kummt dat Water tweemal an`n Dag un kickt to, off de Ostfreesen noch dar sünd un büxt denn gau wedder ut.
Un de Lüe, de dat nich weet, de vertellt wi, dat is Ebbe un Floot un de Maand hett dat upè Hand.
(Autor unbekannt)
